Lwów, choć od ponad 70 lat nie leży już w granicach Polski, był w czasach II Rzeczpospolitej ważnym ośrodkiem miejskim. Był on nie tylko jednym z największych ówcześnie miast, miejscem rozwoju polskiej kultury i nauki, ale także miastem zaangażowanym w przedsięwzięcia sportowe. To właśnie tam narodził się polski futbol, to tam powstała polska piłka klubowa i to tam po raz pierwszy obroniono tytuł mistrza kraju.

Podzielony Lwów

Zabór austriacki, w którym leżała Galicja i należące do niej między innymi Kraków oraz Lwów, był spośród trzech zaborów tym, który pozostawiał mieszkającym tam Polakom największą autonomię. To właśnie dlatego w mieszkańcach tych miast pod koniec XIX wieku Henryk Jordan zaszczepił pasję do uprawiania sportu, prezentując między innymi piłkę nożną i to właśnie dlatego pierwsze kluby piłkarskie powstawały tamże. I choć obecnie najdłużej istniejącymi klubami są założone w 1906 roku Cracovia oraz Wisła, nie zostały one założone najwcześniej. Przez wiele lat sądzono, że takim właśnie zespołem byli, powstali w już 1903 roku, lwowscy Czarni. Po latach ujawniono jednak, że, owszem, to Lwów jest miejscem powstania najstarszego klubu piłkarskiego, lecz nie są nimi Czarni, a założona ledwie kilka dni wcześniej, bowiem także w sierpniu 1903, Lechia.

Pogoń za pucharami

Lechia, mimo prestiżu bycia pierwszą drużyną funkcjonującą w ramach klubu sportowego, radziła sobie gorzej w piłkarskich potyczkach niż Czarni. Oba te kluby nie dorównywały jednak założonej rok później – bo w 1904 roku – lwowskiej Pogoni. Pół piłkarskiej dekady lat dwudziestych XX wieku należało bowiem właśnie do niej – w ciągu pierwszych sześciu lat istnienia rozgrywek o mistrzostwo Polski, Pogoń Lwów kończyła je na pierwszym miejscu aż czterokrotnie. Jako pierwsza też obroniła tytuł mistrza kraju w roku 1923, by później powtórzyć wyczyn w roku 1926. Na nieszczęście dla lwowian, którzy związani byli z Pogonią, mistrzostwo Polski z roku 1926 było ostatnim w historii klubu. Wynikało to najprawdopodobniej z reformy rozgrywek, która miała miejsce w 1927 roku, a która inaugurowała system ligowy, uważany zresztą wówczas za chwilowy zachodni trend. Na podium lwowskiej Pogoni udało się wspiąć dopiero w latach trzydziestych, zajmując trzykrotnie drugie miejsce, a sezon z roku 1939 (mistrzostwa rozgrywano bowiem systemem wiosna-jesień), przerwany brutalnie wybuchem wojny, kończąc na miejscu trzecim.

Koniec lwowskich legend?

Powojenna zmiana przebiegu granic i kształtu kraju sprawiła, że Lwów znalazł się poza granicami kraju, stając się najpierw częścią ZSRR, a później Ukrainy. Jednak lwowska ludność, przesiedlona w ramach akcji „Wisła” zwłaszcza na teren Pomorza, kontynuowała tradycje piłkarskiego Lwowa. Z tego powodu w Szczecinie mówimy o Pogoni, założonej skądinąd w 1948, a w Gdańsku – o Lechii, która gra tam od 1945 roku. W 2009 roku jednakże, z inicjatywy polskiej młodzieży mieszkającej we Lwowie, udało się reaktywować legendę Pogoni Lwów w miejscu jej powstania i jej pierwotnych podbojów piłkarskiej Polski. I choć do sukcesów podobnych tym osiąganym przez Pogończyków 100 lat temu reaktywowanej Pogoni Lwów jest daleko, a jej sympatycy zadowolić muszą się ledwie IV klasą rozgrywkową ukraińskiej ligi, to legenda Pogonairzy gra mimo wszystko nadal. O odrodzonej Pogoni Lwów i konieczności wsparcia jej finansowo po dwóch latach istnienia w 2011 roku materiał nagrał redakcja „Wiadomości” TVP.

Na podstawie:

Grabowski Ł., Encyklopedia Polskiej Piłki Nożnej, Wydawnictwo Publicat, Poznań, (b.r.)

https://www.gmkfreelogos.com/logos/L/img/LKS_Pogon_Lwow.gif, dostęp: 22.06.2020

http://lechiahistoria.pl/wp-content/uploads/2018/09/lechia_lwow.jpg, dostęp: 22.06.2020

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b1/Czarni_Lwów_Wisła.jpeg/220px-Czarni_Lwów_Wisła.jpeg, dostęp: 22.06.2020